پنست جراحی موجب مرگ زنی در اتاق عمل شد

برای بریدن، برداشتن یا شکل دادن به بافت در عمل جراحی، داشتن ابزارهای برش مانند قیچی یا چاقو ضروری است.

با این حال، معمولا نگه داشتن، ثابت یا کشش بافت ها در حین انجام برش، برش یا شکل دادن ضروری است. جدای از استفاده از دست جراحی برای این منظور، جراح به پنست دوباره، اصطلاحی که از کلمه لاتین برای انبر یا انبر گرفته شده است.

در دست مخالف دستی که چاقو را نگه می دارد، نیاز دارد. گاهی اوقات، در حین تشریح، چنگ زدن روی بافت ها باید سبک و در برخی مواقع محکم باشد.

بافت های ظریف به راحتی توسط پنس هایی که می لغزند یا روی ساختارهایی مانند روده یا رگ های خونی محکم نگه داشته می شوند، آسیب می بینند.

پنست های تشریح کننده یا پانسمان معمولی در انتهای پروگزیمال، با انتهای کار از هم جدا می شوند و ذوب می شوند. بنابراین برای بستن و گرفتن بافت نیاز به فشار دیجیتال دارند.

اینها از تا کردن ساده روی یک تکه فولاد یا معمولاً جوشکاری یا پرچ کردن دو نوار فولادی به یکدیگر ساخته می شوند. برخی از انبرپس‌های چنگنده به صورت محوری هستند و همچنین بافت‌ها را محکم می‌گیرند.

مثلاً پنست Lahey) و برخی دیگر به روشی غیرتروماتیک (مانند پنست Duval). فشارهای ثابت مختلف را می توان با درگیر شدن جغجغه در نزدیکی کمان های انگشت ابزار حفظ کرد.

پنست های تشریح، پانسمان و گرفتن معمولاً دارای دندانه های متقاطع در انتهای کار خود برای بهبود چسبندگی هستند و در صورت نیاز به نگه داشتن محکم تر، یک دندان به هم پیوسته V شکل در نوک ابزار وجود دارد.

بنابراین اصطلاح پنس دندانه دار را به کار می برند. . واضح است که گونه های غیر دندانه دار کمتر به بافت ها آسیب می رسانند.